TÜRKİYE !!!!!!!! İÇİN BOYKOT TÜM TURİZM////BOYCOT ALL TURISM TO TURKEY !!!!!!!! Yeni Osmanlı İmparatorluğu = ceza, sahtekar, hırsız, katil Sultan Erdoğan, şantajcı enz enz///////Sultan Erdogan from the new Ottoman Empire = criminalo, crook, thief , murderer, blackmailer enz enz

Sultan Erdogan from the new Ottoman Empire = criminalo, crook, thief , murderer, blackmailer enz enz Yeni Osmanlı İmparatorluğu = ceza, sahtekar, hırsız, katil Sultan Erdoğan, şantajcı enz enz TÜRKİYE !!!!!!!! İÇİN BOYKOT TÜM TURİZM////BOYCOT ALL TURISM TO TURKEY !!!!!!!! ******************************************************* see: Başkan Erdoğan ve Suriye hakkındaki gerçeği ortaya çıkardı. Bunun için, bana hapse etmişti Can Dündar Türkiye'nin rejimi sadece rapor gazetecileri hapse için bir bahane olarak Suriye'ye, bu devlet güvenliğini 'kullanılan silah kaçakçılığı Türkiye'de eski bir tartışma hükümet olarak kendisini tekrar gündemde. Bu sefer, konuyu canlanmış olan Suriye Türk hükümetinin gizli silah transferidir. Erken 2014 yılında, bir kamyon Suriye sınırına yakın durduruldu Türk istihbarat servisi (MİT) ait anlaşılmaktadır. Jandarma ve konvoyun kontrolünde istihbarat yetkilileri birbirlerine silah çekti. Bu durumu ekarte etmek yarışıyor iki blok yüz yüze geldi andı. kamyon arandı. ilaçlar kutuları oluşan kamuflajı altında, silah ve mühimmat bulundu. Kamyon bir süre tutuldu, ancak hükümet yetkililerinin müdahalesinden sonra Suriye'ye güvenli bir geçiş verildi. Hükümet derhal konvoyu durdurdu ve onları tutuklattı savcı ve jandarma taburcu edildi. Bu kamyonlar insani yardım içerdiği ilan edildi. Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın hükümeti, Suriye iç savaşa müdahale edildi iddiaları yakıtlı Bu olay, hızla kaplıydı. Mayıs 2015 yılında ise, Cumhuriyet Günlük, editör-in-chief olarak hizmet gazete, bu olayın görüntüleri satın aldı. Araç kollar ile yüklenmiş olduğu açıkça görülebilir. Bu nedenle istihbarat servisi yasadışı bir komşu ülkede azgın iç savaşa silah taşıdığı belgelenmiştir. Bu büyük haber oldu. Biz fotoğrafları ile operasyonun ayrıntılarını yayınladı ve sitemize video yükledi. Erdoğan düzeltme oldu. O hikayeyi çürütmek, bunun yerine yayın sansür ve bendim sorumlu gazeteci, tehdit seçti olamazdı. Bir devlet televizyonu kanalında canlı yayında, şöyle dedi: "Bunun için ağır bir bedel ödeyecek bu hikayeyi yazan kişinin; Onu cezasız gitmesine izin vermez. Devlet sırrı "O görüntüleri bir olduğunu ekledi" ", ve yayınlama o bir hareket oldu" casusluk ". Ayrıca, sanki bu sır değil devletin ama onun gizli, o savcılığa kişisel şikayette onaylamak için. Benim için talep ceza iki müebbet oldu - "ihanet" ve "edinme ve casusluk amacıyla gizli bilgileri yayınlayarak" için. Bu cumhuriyetin isteklerine başkanı ceza mahkemesi yargıçları tarafından emir olarak alınan olduğunun farkında olduklarını bize kim tutuklanmasını işaret etti. Böylece, 26 Kasım'da ben jandarmanın "Evet, kamyon vardı silahlar" raporunu yayınladı Erdem Gül, bizim Ankara bürosu şefi ile birlikte tutuklandı. Sadece 10 gün benim tutuklanmadan önce, ben Cumhuriyet adına bir Sınır Tanımayan Gazeteciler basın özgürlüğü ödülünü aldı. yurtiçi ve uluslararası basın ve insan hakları örgütlerinin tutuklama eleştiri ollowing, adalet bakanı "her ülkenin güvenliği konusunda hassas" olduğunu ilan etti ve örnek olarak Julian Assange ve Edward Snowden gösterdi. ABD'nin Türkiye Büyükelçisi yanıt verdi: "Biz bilgi değil, onu yayınlanan o sızan o kovaladı." Bu henüz basın özgürlüğü sıralamasında düşmüş baskıcı Erdoğan rejiminin, başka darbe oldu. Ayrıca Clive Ponting olayı için Pentagon Papers dan İran-Contra gelen Watergate kadar birçok skandallara zaman ve tekrar tekrar su yüzüne soruları, yol açtı. güvenlik devletin ihtiyacı daha yüksek bir öncelik taşıyan bilgilere kamuoyunun hakkı çelişmektedir zaman? güvenlik tehdit ortamı susturmaya çalışır hükümet için bir bahane olabilir mi? "Devlet sırrı" damgası idarelerin kirli ilişkilerinde gizleyen bir örtü dönüşmüştür zaman, onu koparmak için bir gazetecinin görevi değil mi? Kim toplumun yararına ne belirler? İstanbul'da bir hapishanede hücre hapsinde tutuklu bir gazeteci olarak, "casusluk" Ben bu sorulara cevap arayan edilmiştir suçlamaları ile karşı karşıya. Benim sonuç "devlet sırrı" ve "devlet güvenliği" için hiçbir gerekçe yok etiket devlet suçu izin olmasıdır. Böylece Winston Churchill'in sözlerle kendimi savunmak: "Resmi Sırlar Yasası ulusal savunma korumak için icat edildi ... ve gerçeği gizlemek güçlü bir kişisel bir ilgi var bakanları korumak için kullanılmak üzere değil gerektiğidir. ************** I revealed the truth about President Erdogan and Syria. For that, he had me jailed Can Dündar Turkey’s regime not only smuggled guns into Syria, it used ‘state security’ as an excuse to imprison the journalists who reported it In Turkey, a debate as old as government itself is on the agenda again. This time, it is the Turkish government’s secret arms transfer to Syria that has revitalised the subject. Early in 2014, a truck understood to belong to the Turkish intelligence service (MIT) was stopped near the Syrian border. The gendarmerie and the intelligence officials in control of the convoy pulled guns on each other. This was the moment the two blocks vying to rule the state came face to face. The truck was searched. Beneath the camouflage composed of medicines boxes, weapons and ammunition were found. The truck was held for a while, but following the intervention of government officials a safe passage into Syria was granted. The government immediately discharged the prosecutor and gendarmerie who stopped the convoy and had them arrested. It was declared that the trucks contained humanitarian aid. This incident, which fuelled allegations that President Recep Tayyip Erdoğan’s government was intervening in the Syrian civil war, was rapidly covered up. In May 2015, however, Cumhuriyet Daily, the newspaper I serve as the editor-in-chief, acquired the footage of this incident. It was clearly visible that the truck was loaded with arms. It was thus documented that the intelligence service was illegally carrying arms into the civil war raging in a neighbouring country. This was big news. We published details of the operation with photos, and uploaded the video to our website. Erdoğan was in a fix. He couldn’t refute the story, so instead chose to censor the publication and threaten the journalist responsible, who was me. In a live broadcast on a state TV channel, he said: “The person who wrote this story will pay a heavy price for it; I won’t let him go unpunished.” He added that the footage was a “state secret”, and that publishing it was an act of “espionage”. Furthermore, as if to confirm that this was not the state’s secret but his secret, he filed a personal complaint to the prosecutor’s office. The punishment he demanded for me was two life sentences – for “treason” and for “acquiring and publishing classified information for the purpose of espionage”. This signalled the arrest of those of us who were well aware that the president of the republic’s wishes are received as orders by the judges of the criminal court. Thus, on 26 November I was arrested along with Erdem Gül, our Ankara bureau chief, who published the gendarmerie’s “Yes, the trucks had guns” report. Just 10 days before my arrest, I received a Reporters Without Borders press freedom award on behalf of Cumhuriyet. ollowing criticism of the arrests from domestic and international press and human rights organisations, the minister of justice declared that “every country is sensitive on security” and cited Julian Assange and Edward Snowden as examples. The US ambassador to Turkey responded: “We chased after those that leaked the information, not those that published it.” This was yet another blow for the oppressive Erdoğan regime, which has plummeted in the press freedom rankings. It also sparked questions that have surfaced time and time again in many scandals, from Iran-Contra to Watergate, from the Pentagon Papers to the Clive Ponting affair. When the state’s need for security contradicts the public’s right to information, which carries a higher priority? Can the threat to security be an excuse for government attempts to muzzle the media? When the stamp of “state secret” has turned into a veil concealing the dirty dealings of administrations, is it not the duty of a journalist to tear it away? Who determines what is in the best interests of the society? As a journalist detained in solitary confinement in a prison in İstanbul, faced with accusations of “espionage”, I have been seeking answers to these questions. My conclusion is that no label of “state secret” and no rationale for “state security” permits a state crime. Thus I defend myself with Winston Churchill’s words: “The Official Secrets Act was devised to protect the national defence … and ought not to be used to shield ministers who have a strong personal interest in concealing the truth.”